“No Fix”??

Vrijdag 26 juni was het weer zover, ik ging “terug” met mijn backpack, mijn reishoedje en nieuw gezelschap: Pa en Babs! Na wat gehaast te hebben om op tijd bij de gate te zijn, tja ongeluk op de snelweg, verliep de vlucht gelukkig soepel. En met de nodige versnaperingen, films, series en buurtsessies werd het feit dat we geen oog dicht konden doen in die nét wat te rechte vliegstoelen verzacht. Maar gelukkig voelde mijn buurman ook wat ik moest doorstaan, tijdens mijn 3de film legde hij zijn hoofd dan ook liefkozend op mijn schouder om vervolgens al snurkend duidelijk te maken dat het toch écht mogelijk is om te slapen. Dankjewel…. En met een soepele schouder move slingerde ik de buurman weer strak in zijn net iets te rechte stoel. Pfieuw, gelukt! Mijn schouder is weer vrij. Nou waar was ik… 5:45 AM, play Sherlock Holmes, nog 4 uurtjes.

(Ik onderbreek de chronologische volgorde even voor een live verhaal vanuit Phnom Penh) Tijdens het typen van deze blog stoorde de stank in de douche ons meer en meer. Maar ach, “nog een nachtje slapen en dan gaan we toch weer verder” dachten we. Tót dat de stank zo erg was dat je eigenlijk liever in de stromende regen, die hier ondertussen is begonnen, zou staan dan dat je hier daadwerkelijk zou douchen. Pa ging op pad naar de receptie om een oplossing te vinden. Na een kort bezoekje door de medewerker, wat werd ondersteund met de zorgwekkende klanken “Hmm”, “Pfff” en “No fix” was ie weer verdwenen. In plaats van een nieuwe sleutel kwam er een ander klein ding onze douche in geschoten. Bewapend met een volle buis ‘Mandarijn bubblegum GAS’ ging de kleine Cambodjaanse vrouw als een bezetene te keer. Wat volgde was een vrouw die naar buiten kwam met een zelfvoldane glimlach. De “No fix” bleek voor haar geen feit! Zij had het namelijk vakkundig gemaakt (lees gemaskeerd, maar maak dat een vrouwtje wat enkel “yes” zegt maar eens wijs!!) Echter bleek de chemische stank daarbinnen nog groter dan de rioollucht van voorheen. Toen pa achter het dametje aan naar de receptie liep wist de baas al genoeg. Sleutel 108 hing al aan zijn vingers. Pff op naar de frisse lucht!

Weer even terug naar Bangkok dan. In onze 2,5 dag daar bleek Bangkok de kracht te hebben om mij steeds weer een ander gevoel en beeld te geven van de stad. Ditmaal trokken we door de uitgestrekte groene parken, kleine steegjes met de mooiste huisjes, de markten en de koffietentjes. En wat het leukste was, hier waren vrijwel geen toeristen te bekennen. Door juist de “Niet toeristische” kant van Bangkok op te zoeken dreven we steeds meer mee op de relaxte houding van de typische Thai. Zo bleek ‘de opdringerige verkoper’ echt iets van de toeristische plaatsen in Bangkok te zijn en spreken de mensen je zelfs aan uit interesse! Ja, ook dit is Bangkok. En misschien… Is dit wel JUIST Bangkok!

Inmiddels zijn we, zoals jullie hebben kunnen lezen, veilig aangekomen in Cambodja. De verhalen van dat land houden jullie te goed 