“Brievenbus of postbus?”
Door: Paul Schuurmans
Blijf op de hoogte en volg Paul
10 Juni 2015 | Vietnam, Mui Ne
Na een reis van meer dan 24 uur( Nee, niet non-stop! We hebben ook zo’n 4 uur op een wit strand moeten wachten op de volgende bus…Erg jo) kwamen we aan in het ‘YOLO hostel’ een gloednieuw hostel met super personeel! We werden met open armen opgenomen in de familie, bij het diner werden we netjes geïntroduceerd en ook de nodige knuffels werden met liefde uitgedeeld! Oftewel, meteen hersteld van de lange trip. De volgende dag, volgens mij was het een zaterdag…Of een woensdag.. dat kan ook, gingen we naar de watervallen om aan ‘Canyoing’ te doen. Kanoën?? Nee Canyoing! Van watervallen ter hoogte van 14,18 en 25 meter abseilen, watersliden in de waterval naar beneden, een vrijeval maken (of een backflip a la Michiel) van 11 en 7 meter hoogte en tot slot wandelen door adembenemende natuur! Ja…Dit was een avontuurtje uit de categorie “Darkcave”!
Verder heb ik in Da lat dingen gedaan overdag die je niet voor mogelijk houdt in Vietnam…. Je zult het niet geloven maar ik heb HARDGELOPEN! Ja, dat is een groot voordeel van een bergstadje. In plaats van 40 graden in de rest van Vietnam en niet veel minder in de rest van Nederland, was het hier zo’n 25 graden. Heerlijk dus om ook weer eens lekker sportief te zijn (tsja ik blijf een gymleraar).
Na Da lat trokken we weer verder richting het stranddorp Mui Né. Ook wel het surfers walhalla genoemd van Vietnam, ik ben benieuwd! We reden per mini-van (zeg maar een veredeld van Driel busje) door de bergen naar beneden. De tocht was weer heerlijk hectisch maar inmiddels zijn we wel gewend aan de slechte wegen, de toeterende scheurneuzen en de chauffeurs die een doodwens hebben en blijkbaar het liefst nog een voltallig elftal aan toeristen willen meenemen naar de eeuwige rijstvelden. Echter bereikte deze gewenning een nieuw hoogtepunt! Tijdens onze laatste loodjes van de reis waren we rustig het spelletje “Raad het voorwerp” aan het spelen. Juist toen we een soort brievenbus zagen hoorden we een kreet! De chauffeur reedt RECHT op een koe af. De koe week, “koe-le kikker” dat het beest is…, op het laatste moment uit. De chauffeur had door zijn uitwijkmanoeuvre echter weer een ander object op ramkoers: een schriel Vietnamees mannetje op de scooter. Ook deze werd met hangen en wurgen ontweken! Pfoe, de bus was weer veilig op de weg beland… Schietgebedjes? Dankwoorden aan de chauffeur? Nou nee. Wat volgde waren de volgende legendarische woorden: “Michiel, was het nou brievenbus of postbus?”. Ja… Zelfs aan DIT verkeer kan je blijkbaar wennen.
Aangekomen in Mui Né bleek het “surfwalhalla” nogal over-rated te zijn… Het enige waarop gesurft kon worden waren de bergen van afval. Niet enkel langs de weg maar werkelijk OVERAL lag afval. Gelukkig bleek de ‘Backpackers area’ wél opgeruimd. Aangezien het stadje verder een levendige bouwplaats is met mega resorts en hotels zal de hoeveelheid afval dalen met dezelfde snelheid als dat de Russische hotels uit de grond worden gestampt. Vrij indrukwekkend eigenlijk, niet de toeristen maar juist de bevolking zelf geeft geen mieter om de rommel die zij ZELF maken, ze strompelen er mooi doorheen en ligt er een hoop in de weg? Nou dan steken ze die hoop toch in de fik… Plastic zal ook wel branden.
De enige activiteit die we hebben gedaan naast zwemmen, boekje lezen en relaxen was een tocht naar de beroemde ‘Sand dunes of Mui Né en de Grand Canyon van Vietnam’. We begonnen bij de Fairy spring, een klein riviertje wat uitmondde in de Canyon. Prachtige rotsen waar Michiel lekker kon uitleven met de fotocamera. Vervolgens gingen we naar de White dunes. Dit zijn spierwitte duinen a la Dakar! We huurde een Quad en hebben heerlijk rondgescheurd over de bergen van dit witte goud. Michieltje voelde zich in zijn element en knalde over de bergen. Ik moest meteen denken aan een poster, van Frans Verhoeven in de Dakar, die op zijn kamer in het ouderlijk huis hangt. Ja… Zo zou Frans zich hebben gevoeld op die bewuste dag! Tot slot hebben we de zonsondergang meegemaakt op de rode duinen ( Ja, echt rood zand!). Je kan zeggen wat je wilt maar een zonsondergang met 2 kerels? Mwoa…Dat is toch net wat minder sprookjesachtig hoor.
Wat rest in Vietnam is alweer onze laatste bestemming: Ho Chi Minh City (Saigon).
Morgenmiddag vertrekken we dan ook voor onze laatste bus-trip uit Mui Né. Op naar de drukte, hectiek van het bruisende Saigon!
Verder heb ik in Da lat dingen gedaan overdag die je niet voor mogelijk houdt in Vietnam…. Je zult het niet geloven maar ik heb HARDGELOPEN! Ja, dat is een groot voordeel van een bergstadje. In plaats van 40 graden in de rest van Vietnam en niet veel minder in de rest van Nederland, was het hier zo’n 25 graden. Heerlijk dus om ook weer eens lekker sportief te zijn (tsja ik blijf een gymleraar).
Na Da lat trokken we weer verder richting het stranddorp Mui Né. Ook wel het surfers walhalla genoemd van Vietnam, ik ben benieuwd! We reden per mini-van (zeg maar een veredeld van Driel busje) door de bergen naar beneden. De tocht was weer heerlijk hectisch maar inmiddels zijn we wel gewend aan de slechte wegen, de toeterende scheurneuzen en de chauffeurs die een doodwens hebben en blijkbaar het liefst nog een voltallig elftal aan toeristen willen meenemen naar de eeuwige rijstvelden. Echter bereikte deze gewenning een nieuw hoogtepunt! Tijdens onze laatste loodjes van de reis waren we rustig het spelletje “Raad het voorwerp” aan het spelen. Juist toen we een soort brievenbus zagen hoorden we een kreet! De chauffeur reedt RECHT op een koe af. De koe week, “koe-le kikker” dat het beest is…, op het laatste moment uit. De chauffeur had door zijn uitwijkmanoeuvre echter weer een ander object op ramkoers: een schriel Vietnamees mannetje op de scooter. Ook deze werd met hangen en wurgen ontweken! Pfoe, de bus was weer veilig op de weg beland… Schietgebedjes? Dankwoorden aan de chauffeur? Nou nee. Wat volgde waren de volgende legendarische woorden: “Michiel, was het nou brievenbus of postbus?”. Ja… Zelfs aan DIT verkeer kan je blijkbaar wennen.
Aangekomen in Mui Né bleek het “surfwalhalla” nogal over-rated te zijn… Het enige waarop gesurft kon worden waren de bergen van afval. Niet enkel langs de weg maar werkelijk OVERAL lag afval. Gelukkig bleek de ‘Backpackers area’ wél opgeruimd. Aangezien het stadje verder een levendige bouwplaats is met mega resorts en hotels zal de hoeveelheid afval dalen met dezelfde snelheid als dat de Russische hotels uit de grond worden gestampt. Vrij indrukwekkend eigenlijk, niet de toeristen maar juist de bevolking zelf geeft geen mieter om de rommel die zij ZELF maken, ze strompelen er mooi doorheen en ligt er een hoop in de weg? Nou dan steken ze die hoop toch in de fik… Plastic zal ook wel branden.
De enige activiteit die we hebben gedaan naast zwemmen, boekje lezen en relaxen was een tocht naar de beroemde ‘Sand dunes of Mui Né en de Grand Canyon van Vietnam’. We begonnen bij de Fairy spring, een klein riviertje wat uitmondde in de Canyon. Prachtige rotsen waar Michiel lekker kon uitleven met de fotocamera. Vervolgens gingen we naar de White dunes. Dit zijn spierwitte duinen a la Dakar! We huurde een Quad en hebben heerlijk rondgescheurd over de bergen van dit witte goud. Michieltje voelde zich in zijn element en knalde over de bergen. Ik moest meteen denken aan een poster, van Frans Verhoeven in de Dakar, die op zijn kamer in het ouderlijk huis hangt. Ja… Zo zou Frans zich hebben gevoeld op die bewuste dag! Tot slot hebben we de zonsondergang meegemaakt op de rode duinen ( Ja, echt rood zand!). Je kan zeggen wat je wilt maar een zonsondergang met 2 kerels? Mwoa…Dat is toch net wat minder sprookjesachtig hoor.
Wat rest in Vietnam is alweer onze laatste bestemming: Ho Chi Minh City (Saigon).
Morgenmiddag vertrekken we dan ook voor onze laatste bus-trip uit Mui Né. Op naar de drukte, hectiek van het bruisende Saigon!
-
10 Juni 2015 - 16:30
Opa Jan:
Beste Paul en Michiel(tje),
Wat leuk allemaal, maar wat gaan jullie ver weg om white dunes te bekijken.
Bij deze uitgenodigd om een zonondergang te beleven in de Drunense Duinen,
dat is pas een avontuur!!!!!!!!!!.
Een geweldig verslag, ook weer deze keer.
Paul, waarom ga jij niet over tot het schrijven van een wekelijks stukje in de kwaliteitskrant B.D.?
Op naar Saigon en dan gaan we hier in Vught maandag de vlag uitsteken i.v.m. de terugkomst van Michiel.
Paul, opnieuw bedankt voor je prachtig reisverhaal.
De volgende reactie op jou verhaal komt waarschijnlijk van de moeder van Paul.
Nu ben ik waarschijnlijk de eerste met een reactie.
Voor jullie nog een paar fijne dagen.
Voor Michiel een goede terugreis gewenst het komende weekend, en voor Paul een prettige voortzetting van je avontuur.
Kom beide gezond weer terug.
Jan Oerlemans / jvjvj
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
